Vrijdag 31 januari vertrok ik samen met Denise naar de Abdij van Postel voor de retraite ‘Vergeef en je bent vrij!’ (31 januari – 2 februari 2025) met Dennis Hardeman en Peter Winteraeken.

Met een gevoel van: ‘Ooh heerlijk… een weekendje voor mezelf,’ reden we richting Mol. Mooi op tijd arriveerden we bij de abdij. Jeetje, wat een prachtige locatie! En wat een schitterend weer troffen we dit weekend. De intentie waarmee ik dit weekend in wilde gaan, was het onderzoeken van de overtuigingen die schuilgaan achter de verkramping die mij steeds in de weg zit op het moment dat ik sterk voel dat ik iets goed MOET doen. Oftewel, de angst om het fout te doen.

Mijn proces begon meteen bij aankomst in de refter van de abdij. Ik had het geld voor het verblijf enkele dagen eerder in mijn portemonnee gestopt, maar na nog boodschappen te hebben gedaan, was ik vergeten het bedrag opnieuw aan te vullen. Dus pats, daar was meteen die verkramping. ‘O nee… ik heb geen gepast geld mee.’ Vervolgens mijn reactie daarop, in het bijzijn van Dennis… (‘Wat zal hij wel niet van me denken?’) Alle ‘niet goed gedaan’-belletjes gingen meteen rinkelen. Dat ging vlot… Afijn, precies dit soort emoties op onschuldige momenten wil ik aankijken. Alle tijd om daar heel bewust bij stil te staan dit weekend. Daarvoor ben ik hier, zo herinner ik mezelf. We genoten van een mooi avondprogramma.

We hadden allemaal iets meegenomen als symbool voor onvoorwaardelijke liefde. Hiervoor had ik een schelp uitgekozen die van mijn ouders is geweest. Twee mooie vragen die we meekregen: ‘Waarom ben je hier?’ en ‘Wat zou ik kunnen geven?’ De eerste vraag was door wat eerder gebeurde al meteen helder voor mij. Het antwoord op de tweede vraag was voor mij: vertrouwen. Vertrouwen in de ruimste zin van het woord.

Na een nacht met weinig slaap stond ik vroeg op om naar de kerk te gaan. Ik heb niet zoveel met de kerk, maar ik wilde dit weekend de ‘full experience’ aangaan. De dienst begon om 6.45 uur. Ik heb niet alles meegekregen van wat er werd gezegd, maar de preek ging over ‘de rechtvaardigheid in het oordeel van de Heere, onze liefdevolle en soms ook strenge Vader’… of iets in die richting. Dat raakte me. ‘Ik heb geen gebrek aan een strenge vader,’ dacht ik meteen. Ik was me er direct van bewust dat deze gedachte alles te maken had met mijn eigen vader. Na de dienst was er een meditatie waarbij Dennis een sjamanistische trom gebruikte.

Tijdens de meditatie kwamen er veel emoties op. De soms wat hardere klanken van de trom brachten me terug naar de explosieve reacties van mijn vader in het verleden, op momenten dat ik iets niet goed deed in zijn ogen. De verkramping die ik daarbij voelde, herkende ik direct. En de overtuiging: ‘Als ik het niet goed doe, ben ik niet geliefd. Als ik niet doe wat er van mij verwacht wordt, dan hoor ik er niet bij.’ Als kind, zowel thuis als op school, heb ik hard mijn best gedaan om het goed te doen. En eenmaal volwassen bleef ik dat doen. Maar die angst voor het zogenaamde ‘niet goed doen’ zit mij zo in de weg. Ik ben daar zo klaar mee! Tijdens de meditatie zag ik heel sterk het verband tussen de momenten waarop ik mij verdedig in allerlei vormen als reactie op anderen. Het heeft alles te maken met diezelfde angst en het verlangen om mij veilig te voelen. Om er te mogen zijn zoals ik ben.

Tijdens een oefening werden we aan het denken gezet over wat we op een bepaald moment of in een bepaalde periode in ons leven hebben gemist en wat we toen graag hadden willen ontvangen. Vervolgens herinnerden we onszelf eraan dat we het onszelf kunnen geven. In het geval van mijn vader had ik gewenst dat hij wat zachter voor mij was geweest. Ik zie nu dat ik mezelf vaak met dezelfde hardheid behandel. Ik mag zacht zijn voor mezelf. Aan het begin van de laatste dag merkte ik dat ik me in balans voelde, dankbaar en vol liefdevolle zachtheid.

Tijdens een proces waarbij iemand tegenover haar broer stond, werd ik diep geraakt op het moment dat de broer spijt betuigde en een diepe buiging maakte. Voor mij was het op dat moment mijn vader, en ik kon het niet aanzien dat hij boog. Terwijl ik dit schrijf, voel ik weer de tranen. Ik zie hem zonder de verhalen die ik mezelf over hem vertel: puur en onschuldig. (Pap, jij hoeft voor mij toch niet te buigen, ik zie toch jouw onschuld.) Het verdriet op dat moment vertelde mij dat ik het hele idee van ‘schuldig zijn’ mag loslaten. Als hij onschuldig is, dan ben ik dat ook.

Tijdens een therapeutische sessie met MDMA is het verleden met mijn vader ook voorbijgekomen en zag ik opnieuw de onschuld. De manier waarop hij mij en mijn moeder soms benaderde, kwam voort uit vergissingen. Net zoals ik mezelf geregeld vergis. In onze kern zijn wij Liefde. Ik weet het. Ik heb het heel diep mogen ervaren en… vergeet het toch soms weer. Ik ben niet schuldig wanneer ik mij vergis. Ik mag fouten maken, het compleet verknallen zelfs, haha.

Mijn ik-je in de vorm van Iris mag vergissingen maken in overvloed, en het doet niets af aan mijn waarde, want die staat vast. Deze gedachte geeft mij ruimte, meer zelfvertrouwen. Dit diepe besef maakte dat ik er afgelopen woensdag tijdens de Attitudinal Healing-avond compleet anders bij zat. De kramp van ‘ik moet het goed doen’ was eraf. Ik voelde me ontspannen, vol vertrouwen, het ‘stroomde’.

Geen goed/fout denken. Niks ‘moeten’. Gewoon vol aanwezig zijn in het moment. Zo waardevol!

Met dankbaarheid kijk ik terug op deze retraite. Wat ik beschrijf in dit verslag zijn de grote lijnen. Er is nog zoveel meer aangeraakt tijdens de oefeningen en de processen. Wonderlijk om te ervaren hoe je volledig zelf in proces gaat op het moment dat andere deelnemers op de stoel zitten en hun eigen proces doorlopen.

Ik ben zo vaak ontroerd geweest, diep in mijn hart geraakt door de transformerende kracht van vergeving dit afgelopen weekend. Zo mooi!

Ik heb me zo comfortabel en veilig gevoeld door de aanwezigheid van Dennis en Peter. Zij zijn voor mij een bron van inspiratie. Hun woorden raakten mij op zo’n manier dat puzzelstukjes op hun plek vielen of dieper konden verankeren.

Ik ben met een intens gevoel van innerlijke rust en blijdschap naar huis gegaan. En het suddert nog steeds na.

Afgelopen week luisterde ik naar een aantal filmpjes van Dennis en Peter, waarin ze deelden over hun eigen onzekerheden. Het stelde me op de een of andere manier gerust. Als zij dat soort momenten ervaren en ondertussen zo behulpzaam kunnen zijn, dan mag ik vooral ook op mezelf blijven vertrouwen.

Ik heb veel te geven, zolang ik mezelf niet in de weg sta met overtuigingen die mij niet dienen.