Lieve Peter en Dennis,

Wat was het weer een ongelooflijke ervaring in de abdij van Postel! Het blijft zo mooi om te zien hoe mensen worden geraakt, hoe ze helen en hoe ze bevrijd worden door het krachtige vergevingswerk. Maar wat ons deze keer misschien nog het meest heeft geraakt, is hoe jullie, bewust en onbewust, jullie eigen kwetsbaarheid en menselijkheid laten zien. Dat maakt dat de ruimte die jullie creëren zo puur en écht is.

Het blijft zot hoe alles zo verbonden is met elkaar. Hoe een thema dat bij één iemand speelt, anderen raakt, zonder dat iemand dat weet. Hoe het ene verhaal doorwerkt in het andere, hoe heling vanzelf plaatsvindt, gewoon door de ruimte die jullie creëren. Jullie doen echt prachtig werk, en we zijn zo dankbaar dat we hebben mogen meeliften op die energie en zelf ook mochten loslaten.

Voor mij persoonlijk betekende deze retraite weer een diepe bevrijding. Ik kon opnieuw een laag loslaten rond mijn oude verslaving en alles wat daarmee gepaard ging – inclusief hoe ik me toen gedroeg tegenover mijn dochter. Dat stuk zat nog dieper dan ik dacht, en het was zo bevrijdend om het te kunnen laten gaan.

Maar wat deze retraite misschien nog wel het meest heeft gebracht, is dat het Hami en mij nóg dichter bij elkaar heeft gebracht. We hebben samen mogen voelen hoe gemakkelijk we ons verliezen in verhalen, hoe snel we ergens ‘een ding van maken’, hoe we, vaak zonder het door te hebben, steeds weer dezelfde patronen herhalen. Want dat is wat het ego doet: het laat je geloven dat die verhalen echt zijn, dat ze blijven bestaan, dat je ze keer op keer moet beleven. Maar dat is niet waar.

Want wat als we ze gewoon niet meer herhalen? Wat als we ze niet blijven voeden? Dan verdwijnen ze. Dan lossen ze op. Dan blijft er alleen nog maar over wat wérkelijk is. Geen projecties meer, geen oude troep die we steeds opnieuw naar buiten brengen, maar gewoon zijn. Vrij zijn. Dat is de essentie van wat we hier hebben mogen voelen, en dat heeft ons zo diep geraakt.

Maar… er was één moment tijdens deze retraite dat alles overstijgt. Iets wat we de rest van ons leven met ons meedragen. Iets waarvoor we eigenlijk geen woorden hebben, maar wat voor altijd in ons hart gegrift staat.

De oefening met Ho’oponopono, waarin we voor elkaar bogen, was iets wat we nog nooit eerder in ons leven zo intens hebben gevoeld. De kracht ervan, de tederheid, de pure essentie van respect voor elkaar als man en vrouw… Het was alsof we iets oers raakten, iets dat dieper gaat dan ons eigen verhaal, dieper dan dit leven zelfs. Het was een moment waarin we voelden wat het werkelijk betekent om elkaar te zien, zonder oordeel, zonder verleden, zonder ruis. Gewoon puur. Dat was zo pakkend, zo ontroerend, zo intens krachtig en zacht tegelijk, dat we er met geen mogelijkheid woorden voor kunnen vinden. Maar we voelen het. En we weten dat we het voor altijd met ons meedragen.

En wat ons ook is bijgebleven – en sindsdien zo vaak terugkomt – is jullie simpele maar o zo krachtige manier van onderscheid maken: “John, ja. Zijn gedoe, nee.” Die ene zin vat alles samen. Dat is het verschil tussen waarheid en illusie, tussen pure aanwezigheid en het eindeloze circus van het ego. Hoe eenvoudig kan het zijn? En toch… zo treffend. Net als de manier waarop jullie compromisloos handelen, zonder af te wijken van wat klopt. Dat is iets waar we diep respect voor hebben en wat ons enorm inspireert.

Jullie zijn echt een duo, twee handen op één buik – de deugeniet, het speelse kind dat licht en lucht brengt. En de belerende stamvader, de kracht, de stevigheid, de wijsheid. Die balans maakt wat jullie doen zo uniek, zo krachtig. Het maakt dat mensen zich veilig voelen, dat er ruimte is voor diepe transformatie, voor echte verandering.

We voelen ons enorm bevoorrecht dat we hier deel van mogen uitmaken. En ja hoor, verwacht ons maar een volgende keer, mét ons team van The Power of Love! We kijken er nu al naar uit. En wie weet… misschien creëren we samen wel iets magisch, iets groots, iets dat verder reikt dan we nu kunnen zien.

Dank jullie wel, uit de grond van ons hart!

Met liefde en diepe dankbaarheid,
Hami en John

Dag Peter, dag Dennis,

Overdonderd was ik, aangegrepen, ontroerd en mijn ziel gevoed door al hetgeen ik heb mogen ervaren.

Het was heel lang geleden dat ik de verbinding met de eenheid en de goddelijkheid zo heb mogen voelen. ook de eenheid met alle “broers en zussen”. Jullie hebben dat echt zo mooi en integer gebracht en in zoveel facetten….

Alsof ik de bewegwijzering “naar huis” terug heb mogen vinden en terug open sta voor het zacht gefluister in mijn diepste wezen en weer alert ben voor die luide stem die dit steeds probeert te overtroeven.

Dit was echt wat ik nodig had! Ik wil jullie daar heel hartelijk voor bedanken!

Vrijdag 31 januari vertrok ik samen met Denise naar de Abdij van Postel voor de retraite ‘Vergeef en je bent vrij!’ (31 januari – 2 februari 2025) met Dennis Hardeman en Peter Winteraeken.

Met een gevoel van: ‘Ooh heerlijk… een weekendje voor mezelf,’ reden we richting Mol. Mooi op tijd arriveerden we bij de abdij. Jeetje, wat een prachtige locatie! En wat een schitterend weer troffen we dit weekend. De intentie waarmee ik dit weekend in wilde gaan, was het onderzoeken van de overtuigingen die schuilgaan achter de verkramping die mij steeds in de weg zit op het moment dat ik sterk voel dat ik iets goed MOET doen. Oftewel, de angst om het fout te doen.

Mijn proces begon meteen bij aankomst in de refter van de abdij. Ik had het geld voor het verblijf enkele dagen eerder in mijn portemonnee gestopt, maar na nog boodschappen te hebben gedaan, was ik vergeten het bedrag opnieuw aan te vullen. Dus pats, daar was meteen die verkramping. ‘O nee… ik heb geen gepast geld mee.’ Vervolgens mijn reactie daarop, in het bijzijn van Dennis… (‘Wat zal hij wel niet van me denken?’) Alle ‘niet goed gedaan’-belletjes gingen meteen rinkelen. Dat ging vlot… Afijn, precies dit soort emoties op onschuldige momenten wil ik aankijken. Alle tijd om daar heel bewust bij stil te staan dit weekend. Daarvoor ben ik hier, zo herinner ik mezelf. We genoten van een mooi avondprogramma.

We hadden allemaal iets meegenomen als symbool voor onvoorwaardelijke liefde. Hiervoor had ik een schelp uitgekozen die van mijn ouders is geweest. Twee mooie vragen die we meekregen: ‘Waarom ben je hier?’ en ‘Wat zou ik kunnen geven?’ De eerste vraag was door wat eerder gebeurde al meteen helder voor mij. Het antwoord op de tweede vraag was voor mij: vertrouwen. Vertrouwen in de ruimste zin van het woord.

Na een nacht met weinig slaap stond ik vroeg op om naar de kerk te gaan. Ik heb niet zoveel met de kerk, maar ik wilde dit weekend de ‘full experience’ aangaan. De dienst begon om 6.45 uur. Ik heb niet alles meegekregen van wat er werd gezegd, maar de preek ging over ‘de rechtvaardigheid in het oordeel van de Heere, onze liefdevolle en soms ook strenge Vader’… of iets in die richting. Dat raakte me. ‘Ik heb geen gebrek aan een strenge vader,’ dacht ik meteen. Ik was me er direct van bewust dat deze gedachte alles te maken had met mijn eigen vader. Na de dienst was er een meditatie waarbij Dennis een sjamanistische trom gebruikte.

Tijdens de meditatie kwamen er veel emoties op. De soms wat hardere klanken van de trom brachten me terug naar de explosieve reacties van mijn vader in het verleden, op momenten dat ik iets niet goed deed in zijn ogen. De verkramping die ik daarbij voelde, herkende ik direct. En de overtuiging: ‘Als ik het niet goed doe, ben ik niet geliefd. Als ik niet doe wat er van mij verwacht wordt, dan hoor ik er niet bij.’ Als kind, zowel thuis als op school, heb ik hard mijn best gedaan om het goed te doen. En eenmaal volwassen bleef ik dat doen. Maar die angst voor het zogenaamde ‘niet goed doen’ zit mij zo in de weg. Ik ben daar zo klaar mee! Tijdens de meditatie zag ik heel sterk het verband tussen de momenten waarop ik mij verdedig in allerlei vormen als reactie op anderen. Het heeft alles te maken met diezelfde angst en het verlangen om mij veilig te voelen. Om er te mogen zijn zoals ik ben.

Tijdens een oefening werden we aan het denken gezet over wat we op een bepaald moment of in een bepaalde periode in ons leven hebben gemist en wat we toen graag hadden willen ontvangen. Vervolgens herinnerden we onszelf eraan dat we het onszelf kunnen geven. In het geval van mijn vader had ik gewenst dat hij wat zachter voor mij was geweest. Ik zie nu dat ik mezelf vaak met dezelfde hardheid behandel. Ik mag zacht zijn voor mezelf. Aan het begin van de laatste dag merkte ik dat ik me in balans voelde, dankbaar en vol liefdevolle zachtheid.

Tijdens een proces waarbij iemand tegenover haar broer stond, werd ik diep geraakt op het moment dat de broer spijt betuigde en een diepe buiging maakte. Voor mij was het op dat moment mijn vader, en ik kon het niet aanzien dat hij boog. Terwijl ik dit schrijf, voel ik weer de tranen. Ik zie hem zonder de verhalen die ik mezelf over hem vertel: puur en onschuldig. (Pap, jij hoeft voor mij toch niet te buigen, ik zie toch jouw onschuld.) Het verdriet op dat moment vertelde mij dat ik het hele idee van ‘schuldig zijn’ mag loslaten. Als hij onschuldig is, dan ben ik dat ook.

Tijdens een therapeutische sessie met MDMA is het verleden met mijn vader ook voorbijgekomen en zag ik opnieuw de onschuld. De manier waarop hij mij en mijn moeder soms benaderde, kwam voort uit vergissingen. Net zoals ik mezelf geregeld vergis. In onze kern zijn wij Liefde. Ik weet het. Ik heb het heel diep mogen ervaren en… vergeet het toch soms weer. Ik ben niet schuldig wanneer ik mij vergis. Ik mag fouten maken, het compleet verknallen zelfs, haha.

Mijn ik-je in de vorm van Iris mag vergissingen maken in overvloed, en het doet niets af aan mijn waarde, want die staat vast. Deze gedachte geeft mij ruimte, meer zelfvertrouwen. Dit diepe besef maakte dat ik er afgelopen woensdag tijdens de Attitudinal Healing-avond compleet anders bij zat. De kramp van ‘ik moet het goed doen’ was eraf. Ik voelde me ontspannen, vol vertrouwen, het ‘stroomde’.

Geen goed/fout denken. Niks ‘moeten’. Gewoon vol aanwezig zijn in het moment. Zo waardevol!

Met dankbaarheid kijk ik terug op deze retraite. Wat ik beschrijf in dit verslag zijn de grote lijnen. Er is nog zoveel meer aangeraakt tijdens de oefeningen en de processen. Wonderlijk om te ervaren hoe je volledig zelf in proces gaat op het moment dat andere deelnemers op de stoel zitten en hun eigen proces doorlopen.

Ik ben zo vaak ontroerd geweest, diep in mijn hart geraakt door de transformerende kracht van vergeving dit afgelopen weekend. Zo mooi!

Ik heb me zo comfortabel en veilig gevoeld door de aanwezigheid van Dennis en Peter. Zij zijn voor mij een bron van inspiratie. Hun woorden raakten mij op zo’n manier dat puzzelstukjes op hun plek vielen of dieper konden verankeren.

Ik ben met een intens gevoel van innerlijke rust en blijdschap naar huis gegaan. En het suddert nog steeds na.

Afgelopen week luisterde ik naar een aantal filmpjes van Dennis en Peter, waarin ze deelden over hun eigen onzekerheden. Het stelde me op de een of andere manier gerust. Als zij dat soort momenten ervaren en ondertussen zo behulpzaam kunnen zijn, dan mag ik vooral ook op mezelf blijven vertrouwen.

Ik heb veel te geven, zolang ik mezelf niet in de weg sta met overtuigingen die mij niet dienen.