Lieve Peter en Dennis,

Wat was het weer een ongelooflijke ervaring in de abdij van Postel! Het blijft zo mooi om te zien hoe mensen worden geraakt, hoe ze helen en hoe ze bevrijd worden door het krachtige vergevingswerk. Maar wat ons deze keer misschien nog het meest heeft geraakt, is hoe jullie, bewust en onbewust, jullie eigen kwetsbaarheid en menselijkheid laten zien. Dat maakt dat de ruimte die jullie creëren zo puur en écht is.

Het blijft zot hoe alles zo verbonden is met elkaar. Hoe een thema dat bij één iemand speelt, anderen raakt, zonder dat iemand dat weet. Hoe het ene verhaal doorwerkt in het andere, hoe heling vanzelf plaatsvindt, gewoon door de ruimte die jullie creëren. Jullie doen echt prachtig werk, en we zijn zo dankbaar dat we hebben mogen meeliften op die energie en zelf ook mochten loslaten.

Voor mij persoonlijk betekende deze retraite weer een diepe bevrijding. Ik kon opnieuw een laag loslaten rond mijn oude verslaving en alles wat daarmee gepaard ging – inclusief hoe ik me toen gedroeg tegenover mijn dochter. Dat stuk zat nog dieper dan ik dacht, en het was zo bevrijdend om het te kunnen laten gaan.

Maar wat deze retraite misschien nog wel het meest heeft gebracht, is dat het Hami en mij nóg dichter bij elkaar heeft gebracht. We hebben samen mogen voelen hoe gemakkelijk we ons verliezen in verhalen, hoe snel we ergens ‘een ding van maken’, hoe we, vaak zonder het door te hebben, steeds weer dezelfde patronen herhalen. Want dat is wat het ego doet: het laat je geloven dat die verhalen echt zijn, dat ze blijven bestaan, dat je ze keer op keer moet beleven. Maar dat is niet waar.

Want wat als we ze gewoon niet meer herhalen? Wat als we ze niet blijven voeden? Dan verdwijnen ze. Dan lossen ze op. Dan blijft er alleen nog maar over wat wérkelijk is. Geen projecties meer, geen oude troep die we steeds opnieuw naar buiten brengen, maar gewoon zijn. Vrij zijn. Dat is de essentie van wat we hier hebben mogen voelen, en dat heeft ons zo diep geraakt.

Maar… er was één moment tijdens deze retraite dat alles overstijgt. Iets wat we de rest van ons leven met ons meedragen. Iets waarvoor we eigenlijk geen woorden hebben, maar wat voor altijd in ons hart gegrift staat.

De oefening met Ho’oponopono, waarin we voor elkaar bogen, was iets wat we nog nooit eerder in ons leven zo intens hebben gevoeld. De kracht ervan, de tederheid, de pure essentie van respect voor elkaar als man en vrouw… Het was alsof we iets oers raakten, iets dat dieper gaat dan ons eigen verhaal, dieper dan dit leven zelfs. Het was een moment waarin we voelden wat het werkelijk betekent om elkaar te zien, zonder oordeel, zonder verleden, zonder ruis. Gewoon puur. Dat was zo pakkend, zo ontroerend, zo intens krachtig en zacht tegelijk, dat we er met geen mogelijkheid woorden voor kunnen vinden. Maar we voelen het. En we weten dat we het voor altijd met ons meedragen.

En wat ons ook is bijgebleven – en sindsdien zo vaak terugkomt – is jullie simpele maar o zo krachtige manier van onderscheid maken: “John, ja. Zijn gedoe, nee.” Die ene zin vat alles samen. Dat is het verschil tussen waarheid en illusie, tussen pure aanwezigheid en het eindeloze circus van het ego. Hoe eenvoudig kan het zijn? En toch… zo treffend. Net als de manier waarop jullie compromisloos handelen, zonder af te wijken van wat klopt. Dat is iets waar we diep respect voor hebben en wat ons enorm inspireert.

Jullie zijn echt een duo, twee handen op één buik – de deugeniet, het speelse kind dat licht en lucht brengt. En de belerende stamvader, de kracht, de stevigheid, de wijsheid. Die balans maakt wat jullie doen zo uniek, zo krachtig. Het maakt dat mensen zich veilig voelen, dat er ruimte is voor diepe transformatie, voor echte verandering.

We voelen ons enorm bevoorrecht dat we hier deel van mogen uitmaken. En ja hoor, verwacht ons maar een volgende keer, mét ons team van The Power of Love! We kijken er nu al naar uit. En wie weet… misschien creëren we samen wel iets magisch, iets groots, iets dat verder reikt dan we nu kunnen zien.

Dank jullie wel, uit de grond van ons hart!

Met liefde en diepe dankbaarheid,
Hami en John